خداوند ان شاالله این شهید را با پیغمبر محشور کند. من حقیقتا نمیدانم چطور میشود انسان احساساتش را در چنین مواقعی بیان کند.. چون در دل انسان، یک جور احساس نیست.
در حادثه ی شهادتی مثل شهادت این شهید عزیز، چندین احساس با هم هست.. یکی احساس غم و تاسف است از نداشتن کسی مثل سید مرتضی آوینی.
 اما چندین احساس دیگر هم با این همراه است که تفکیک آنها از همدیگر و باز شناسی هریک و بیان کردن آنها، کار بسیار مشکلی است

اما خدای متعال در شهادت سرّی قرار داده که هم زخم است و هم مرهم؛ و یک حالت تسلی و روشنایی، به بازماندگان میدهد

وقتی شما می دانید که فرزندتان در پیشگاه خدای متعال در درجات عالی دارد پرواز میکند؛ یعنی آن چیزی که همه ی عرفا و اهل سلوک و آن سرگشته های وادیهای عشق و شور معنوی وعرفانی، یک عمر به دنبالش گشته اند و دویده اند، او با این فداکاری و این شهادت به دست آورده و رضوان و قرب الهی را درک کرده است، خوشحال میشوید که فرزندتان به اینجا رسیده است

چند روز پیش، توفیق زیارت مقبره ی این شهید را پیدا کردیم.. پنج شنبه ی گذشته رفتیم آنجا و قبر مطهر ایشان و آن همرزم و همراهشان – شهید یزدان پرست-  را زیارت کردیم
 ان شاءالله که خداوند درجاتشان را عالی کند و روز بروز برکات آن وجود با برکت را بیشتر کند
کارهایی که ایشان داشتند ان شاءالله نباید زمین بماند.. ان شاالله برای روایت فتح، یک فکر درست و حسابی شده است که ادامه پیدا کند.

نباید بگذارند که کارهای ایشان زمین بماند. این کارها، کارهای با ارزشی بود.. ایشان معلوم میشود ظرفیت خیلی بالایی داشتند که اینقدر کار و اینهمه را به خوبی انجام میدادند
 مخصوصا این روایت فتح چیز خیلی مهمی است. شبهایی که پخش میشد، من گوش میکردم

حالا یک مسئله این است که آن کاری را که ایشان کرده اند و حاضر و آماده است، چگونه از آن بهره برداری بشود.
 یک مسئله هم این است که کار ادامه پیدا کند.. آن روز که ما از این آقایان خواهش میکردیم و من اصرار میکردم که این روایت فتح ادامه پیدا کند، درست نمیدانستم که چگونه ادامه پیدا کند.
بعد که برنامه ها اجرا شد دیدیم همین است.. یعنی زنده کردن ارزشهای دفاع مقدس در خاطرها.
 آن خاطره ها را یکی یکی از زبانها بیرون کشیدن، و آنها را به تصویر کشیدن و آن فضای جنگ را بازآفرینی کردن.
 این کاری بود که ایشان داشت میکرد و هر چه هم پیش میرفت بهتر میشد.. یعنی پخته تر میشد. چون کار نشده ای بود.
غیر از این بود که بروند در میدان جنگ و با رزمنده حرف بزنند.. آن کار خیلی آسانتر بود.
 این کار هنریتر و دشوارتر و محتاج تلاش فکری و هنری بیشتری بود.. اول ایشان شروع کرد و بعد کم کم بهتر و پخته تر شد.. من حدس میزنم اگر ایشان زنده می ماند و ادامه میداد این کار خیلی اوج پیدا میکرد.
حالا هم باید این برنامه دنبال شود. تازه در همین میدان هم منحصر نیست.. یعنی بازآفرینی آن فضا از راه خاطره ها، یکی از کارهاست.
در باب جنگ و ادامه ی روایت فتح، کارهای دیگری هم شاید بشود انجام داد.. حیف است که این کار تعطیل شود


بسیج دانشجویی مرکز آموزش کشاورزی امام خمینی (ره) کرج